Edukimi mediatik në Shqipëri: Udhëkryqi i vetërregullimit të pazbatuar, mungesës së një kuadri rregullator dhe roli i aktorëve të ndryshëm në një fushë jetësore për demokracinë e një vendi
Nga Roden Hoxha
Ndërkohë që ende nuk ka një përkufizim të pranuar gjerësisht mbi edukimin mediatik, ky i fundit përcaktohet zakonisht si aftësia për të aksesuar, analizuar, vlerësuar dhe krijuar përmbajtje mediatike. Qasja mund të jetë fizike ashtu si dhe aftësia për të përdorur forma të ndryshme të mediave, ndërkohë që analizimi dhe vlerësimi përfshin “aftësinë për të kërkuar, lokalizuar dhe përzgjedhur informacionin që i përshtatet nevojave individuale të lexuesit” dhe “aftësinë për të vlerësuar informacionin duke u bazuar në elementeve përbërës thelbësorë si vërtetësia, ndershmëria, interesat e transmetuesit, etj.” Aftësitë e fituara përmes edukimit mediatik përfshijnë mendimin kritik, zgjidhjen e problemeve, autonominë personale dhe aftësitë shoqërore dhe komunikuese.
Të gjitha këto janë aftësi thelbësore për ndërtimin e një shoqërie të mirinformuar dhe aktive në nismat sociale dhe ekonomike. Në fakt, një hulumtim i kryer nga Banka Botërore në 2012, mbi rolin e edukimit mediatik në reformat e shoqërive post komuniste, sugjeron që “një individ që ka njohuri të thelluar mbi median, e ka më të lehtë në vendimmarrje të mirinformuar mbi çështjet / ngjarjet shoqërore dhe, në këtë mënyrë, është i pajisur më mirë për të shprehur mendimin e tij, individualisht, si dhe kolektivisht, në kontekstin shoqëror.” Për më tepër, edukimi mediatik sa vjen e më shumë shihet si një faktor kontribues për pjesëmarrjen, qytetarinë aktive, zhvillimin e aftësive dhe të mësuarit gjatë gjithë jetës.
